2002: Ένα «έγκλημα» που μ’ έκανε ρομαντικό!

Ένα Μουντιάλ γεμάτο αστέρες και μια ομάδα που σε αφήνει να νοσταλγείς τους ρομαντικούς του αθλήματος, γράφει ο Ηλίας Γεροντόπουλος.

Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι να βλέπω κανονικά, ήταν το 2002. Ήτανε στην Ιαπωνία. Ή μάλλον, ήτανε ΚΑΙ στην Ιαπωνία. Κι αυτό του “και”, μη σου φανεί παράξενο, έγιν’ αιτία για το πιο μεγάλο αθλητικό σοκ της παιδικής ψυχούλας μου. Βλέπεις, το Μουντιάλ του 2002 έσπασε πρώτο τη μονοεδρική συνήθεια του 20^ου αιώνα, κι έμπασε δεύτερο κράτος στη διοργάνωση. Ιαπωνία λοιπόν, και Νότια Κορέα.

Ο πετεινός των Γάλλων του ’98 (που τον είχα λατρέψει απ’ τις διαφημίσεις των κορν-φλέικς) είδε στη θέση του κάτι παράξενους, χαζοβιόληδες εξωγήινους. Η μπαλάρα «τρικολόρ» έγινε «φιβερνόβα», ασιατικής αισθητικής και (σύμφωνα με τους τερματοφύλακες) γεμάτη ύποπτα φάλτσα. Τι τα θες; Ψιλά γράμματα. Το Μουντιάλ είναι Μουντιάλ, ήταν Ιούνιος κι εγώ ήμουν ακόμα στο δημοτικό. Που πάει να πει διακοπές, FIFA με περιγραφή Σωτηρακόπουλου, 3 (πρωινοί!) αγώνες τη μέρα και μια ιερή υποχρέωση: η Ιταλία να σηκώσει το «δέντρο του κόσμου». Η Ιταλία να γίνει Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Μικρή Λεπτομέρεια: μια απ’ τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ Ιταλίες που εμφανίστηκαν ποτέ σε έγχρωμη τηλεόραση!

Είχε χάσει τον ημιτελικό του ’98 στα πέναλτι. Είχε χάσει τον τελικό του Euro 2000 μέσ’ απ’ τα χέρια της (ένα γκολ του Βιλτόρ στο ΄94 που… «ήθελε να μπει», ένα golden goal του Τρεζεγκέ στην παράταση, κι ένας εφιάλτης για το μικρό Λιάκο που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το ματς σταμάτησε αφού υπήρχε ακόμη χρόνος). Τι τα θες; Περασμένα ξεχασμένα, αυτή τη φορά ήταν άλλο καλοκαίρι. Άλλο καλοκαίρι, άλλη ήπειρος, όλα τριγύρω αλλάξανε μα φευ, ένα παρέμεινε ίδιο: golden goal…

Μπουφόν, Μαλντίνι, Καναβάρο, Νέστα, Πανούτσι, Βιέρι, Τότι, Ντελ Πιέρο, Ζαμπρότα, Ντι Μπιάτζιο, Ιντζάγκι, Μοντέλα, Ζανέτι, στον πάγκο μια αλεπού που τη φωνάζαν Τραπατόνι, και η καλύτερη ιταλική φανέλα όλων των εποχών. Μια ομαδάρα ελάχιστα χειρότερη από κείνη του 2000, και μάλλον καλύτερη απ’ αυτή που τελικά το σήκωσε το 2006. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Ω, μη μπερδεύεσαι μικρέ, αθώε θεατή: Το μέλλον δεν κρύβει στραβοκλοτσιές κι ατυχίες. Το μέλλον κρύβει έγκλημα…

Στον όμιλο η Αζούρα ήταν όπως πάντα: μέτρια! Είναι παράδοση και στη Μεσόγειο τις παραδόσεις τις κρατάμε. Όμως αυτό το μέτρια την έφερε στη 2^η θέση του ομίλου, κι άρα στο δρόμο της (στραβοκαταπίνω ακόμα όταν το γράφω) Κορέας. Μα τι στο διάολο; Σκληρή ή όχι, διοργανώτρια ή όχι, με «καμικάζι» ή όχι, είσαι η Ιταλία. Έχεις τρία ολόκληρα αστέρια στο εθνόσημό σου. Καλά τα λογάριαζα, μα υπήρχε ξενοδόχος.

Αν έλεγες σε άνθρωπο, ως εκείνο το μεσημεράκι της 18^ης Ιουνίου, ότι θα υπάρξει ματς να λυπηθείς τους Ιταλούς, θα σ’ έλεγε τρελό (αν όχι άσχετο!). Τους Ιταλούς του κατενάτσιο; Του «ή η μπάλα ή ο παίκτης»; Τους Ιταλούς του Αρίγκο Σάκι και της «τέχνης του σκληρού τάκλιν»; Όχι, όχι, αυτά δεν γίνονται. Δεν γίνονταν. Έγιναν! Χρειάστηκε μονάχα μια καλολαδωμένη σφυρίχτρα κι ο πιο γελοίος κανονισμός στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Την πρώτη, τη σφύριξε ο κύριος Μορένο. Τον δεύτερο τον αξιοποίησε ο Γιουν Χουαν Αν. Οι Ιταλοί έτρωγαν ξύλο στο ψαχνό επί 103 λεπτά, κι ωστόσο ήταν εκείνοι που βρέθηκαν να παίζουνε με 10. Οι Ιταλοί είδανε την Κορέα να εκτελεί ένα αστείο που ο Μορένο το ‘πε πέναλτι μόλις στο ΄5 (ο Τζίτζι το ‘πιασε!), αλλά ποτέ δεν είδανε τη μπάλα να στήνεται γι’ αυτούς στα 11 βήματα, παρά τις δολοφονικές κλοτσιές των Ασιατών. Τελικά ο Τομάζι έκανε το 2-1 στην παράταση, αλλά ο επόπτης (άλλη τραγωδία, που την παραδέχτηκε ως κι ο πρόεδρος της FIFA, ο μίστερ Μπλάτερ) είδε οφσάιντ. Με τούτα και με κείνα, ο Αν πιάνει μια κεφαλιά, στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα κι οι Ιταλοί παγώνουν. Ήταν «χρυσό γκολ». Ξανά, όπως εκείνο του Τρεζεγκέ. Ένα παιχνίδι που έμελλε να μείνει στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλων ως η πιο κατάφορη αδικία, δεν θα μπορούσε να ‘χει πιο ταιριαστό φινάλε. Ήταν ένα δράμα, κι ο από μηχανής Θεός ήτανε διάολος. Μπορώ να γράφω τέτοια γραφικά όλη μέρα, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: χάσαμε!

Boost νίκης και τα κέρδη σου πολλαπλασιάζονται στο Pamestoixima.gr!

Τελικά εκείνο το Μουντιάλ το σήκωσε ο Ρονάλντο, κι ίσως έτσι να ‘πρεπε να γίνει. Όμως, να πάρει, ας είχαμε χάσει απ’ το «Φαινόμενο». Ή έστω από τον Καν και το άστρο του Κλόζε που έσκασε μύτη σ’ εκείνη τη διοργάνωση. Ας είχαμε χάσει απ’ όποιον ήθελε και μπορούσε, φτάνει να ήθελε και να μπορούσε! Όχι έτσι. Μα τι να γίνει; Αν ξέρω σήμερα ένα πράγμα, είναι ότι οι αγάπες γεννιούνται στις ήττες, όχι στις νίκες. Και την Ιταλία θα την αγαπώ για πάντα, ίσως για πολλά, σίγουρα και γι’ αυτό. Forza gli Azzurri! Κι αν δε μας δείτε τώρα στο Κατάρ, να το θυμάστε, ερχόμαστε… Γιατί οι μεγάλες ομάδες αυτό το καλό έχουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο,τι και να τους κάνεις, πάντα, κάποτε ξανάρχονται!

Υ.Γ. Η Κορέα στον επόμενο γύρο πέρασε τους Ισπανούς με αντιστοίχως σκανδαλώδη διαιτησία. Αυτό για να πειστούν κι οι λίγοι που είχαν κρατήσει αμφιβολίες…

Υ.Γ. 2 Το Σεπτέμβριο της ίδια χρονιάς, ο Μορένο έφαγε την πρώτη «καμπάνα» στο Εκουαδόρ με υποψίες για στημένα ματς. Το 2003 τη δεύτερη, και κάπου εκεί η καριέρα του έγραψε τέλος. Το 2010 τον πιάσανε στο αεροδρόμιο να περνάει λαθραία ηρωίνη. Και κάπως έτσι έγινε πραγματικός εγκληματίας.

Υ.Γ. 3 Το Μουντιάλ του 2002 ήταν η τελευταία σοβαρή διοργάνωση που χρησιμοποίησε τη σαχλαμάρα του «Χρυσού Γκολ». Και στις δύο (μοναδικές) εμφανίσεις αυτού του κανονισμού σε μεγάλες διοργανώσεις, την έπαθε η Ιταλία…