Αίμα, χαμηλές προσδοκίες και Μέσι…

Ο Νίκος Γιαννόπουλος ξετυλίγει σκέψεις για το επικείμενο Μουντιάλ του Κατάρ

Πρέπει να το ομολογήσω. Δεν έχω την ανυπομονησία άλλων χρόνων (και άλλων εποχών, εννοείται) για να αρχίσει το εφετινό Παγκόσμιο Κύπελλο.

Και δεν την έχω γιατί αυτή η εκατόμβη νεκρών εργατών που στοίχισε η κατασκευή των λουσάτων σταδίων στα οποία θα διεξαχθεί η διοργάνωση μου κάθεται στο λαιμό όπως και να το κάνουμε. Το ποδόσφαιρο δημιουργήθηκε για να προσφέρει ευχάριστες μικρές διεξόδους στις μάζες, όχι για να εξελιχθεί ως δολοφονικό εργαλείο για ανθρώπους που μην έχοντας άλλες εργασιακές ευκαιρίες αναγκάστηκαν να δουλέψουν στα έργα του Κατάρ 2022 κάτω από συνθήκες που παρέπεμπαν σε δούλους και είλωτες.

Επειτα, είναι και η εποχή διεξαγωγής του. Χειμωνιάτικα, μέσα σε μία ακόμη ιδιαίτερα κουραστική σεζόν που θα εξελίσσεται και η οποία θα διακοπεί στη μέση της για να ταξιδέψουν οι διεθνείς στο Κατάρ. Κάτι δεν μου κολλάει, στις μνήμες μου το Παγκόσμιο Κύπελλο συνδυάζεται με ανυπόφορη ζέστη, πελώριες τηλεοράσεις Sharp 11 συστημάτων, πατάτες τηγανιτές και εντελώς ανάλαφρη ένδυση η οποία πολλές φορές αποτελείτο μόνο από το εσώρουχο. Τώρα, καταχείμωνο, εν μέσω μιας ανεπανάληπτης ενεργειακής κρίσης, δεν ξέρω με τι κουράγια θα καθίσουμε να δούμε τους αγώνες.

Εκμυστηρεύομαι πάντως ότι θα το προσπαθήσω. Ηταν, κατά τη γνώμη μου, καλή ιδέα του Ερίκ Καντονά για το μποϊκοτάρισμα της διοργάνωσης λόγω ακριβώς του λουτρού αίματος στα έργα κατασκευής, όμως, για να πω την αμαρτία μου, δεν μπορώ να το φτάσω αυτό μέχρι τέλος και να κρατήσω κλειστή την τηλεόραση και τον υπολογιστή.

Το ποδόσφαιρο των εθνικών ομάδων για τους ποδοσφαιρόφιλους της δικής μας γενιάς (40+ σήμερα) αποτελούσε πάντα μία σπουδαία ευκαιρία να ξεφύγουμε από τα ποδοσφαιρικώς συνηθισμένα. Οι καλύτεροι παίκτες στον κόσμο, με νούμερα ασυνήθιστα στην πλάτη (18, 22, 25 και πάει λέγοντας) να διαγωνίζονται για τον τίτλο της καλύτερης ομάδας του πλανήτη.

Αυτό δεν μπορώ να το θυσιάσω, έστω και αν ο μεγάλος Ερίκ έχει απόλυτο δίκιο. Ξεπερνώντας, έτσι, και το σκόπελο των μεταδόσεων που προσφέρονται επί χρήμασι, θα επιχειρήσω να παρακολουθήσω ότι μπορώ να παρακολουθήσω τηρώντας ένα τρόπο τινά έθιμο, μία παράδοση που κρατά από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου ξεκινώντας από το Μουντιάλ του 1986 και την εποποιία του Μαραντόνα και φτάνοντας στο 2018 και την απόλυτη επικράτηση των υπερηχητικών Γάλλων.

Δεν περιμένω αγωνιστικά θαύματα, τούτη τη φορά ούτε έχω τρομερά μεγάλες ποδοσφαιρικές προσδοκίες. Δεν υποστήριζω, επίσης, κάποιον με ιδιαίτερη ζέση. Γουστάρω όμως, να πω την αμαρτία μου, να το σηκώσει η Αργεντινή και ο Λίο Μέσι. Ο τεράστιος αυτός παίκτης θα έχει αυτό το χειμώνα την τελευταία ευκαιρία του να προσθέσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στον ατελείωτο κατάλογο των διακρίσεών του και να κλείσει τα στόματα αυτών που υποστηρίζουν ότι με την Εθνική ομάδα της χώρας του δεν έχει κάνει σπουδαία πράγματα.

Θα ήταν μεταξύ μας λίγο παράταιρο να τελειώσει την καριέρα του ο παικταράς αυτός χωρίς να σηκώσει το Κύπελλο των Κυπέλλων. Θα είναι κάπως λειψή η συνολική συγκομιδή του. Δεν μιλάμε για Ουαλό, ούτε καν για Πορτογάλο. Μιλάμε για Αργεντινό και στόχος της Εθνικής Αργεντινής κάθε φορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι η κορυφή. Ο Μέσι, προσώρας, μετράει μόλις ένα τελικό και μία άδοξη, “φτηνή” ήττα από τη Γερμανία στην παράταση το 2014.

Above all, που λέμε και στη Δυτική Μεσσηνία όμως, θέλω να δω, έστω και αν δεν το πολυπιστεύω, το ποδόσφαιρο να θριαμβεύει όπως θριάμβευσε στο Euro 2021 κατά το οποίο η Ιταλία (η Ιταλία ρε φίλε) έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το αγαπημένο της κατενάτσιο και έπαιξε ολοκληρωμένο, συνδυαστικό ποδόσφαιρο α λα Γκουαρντιόλα που εν τέλει δικαιώθηκε με την κατάκτηση του τίτλου. Ηταν μία εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη, ίσως η πιο ευχάριστη στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα τα τελευταία 20 χρόνια.

Οι γείτονες βέβαια τα μούσκεψαν στη συνέχεια και έχασαν το τρένο για το Κατάρ αλλά οκ, υπάρχουν και άλλες ομάδες που μπορούν, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, να παίξουν ποιοτικότατο ποδόσφαιρο. Αργεντινή, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία έχουν τα σχετικά φόντα. Θα διατηρήσω όμως μία αμφιβολία για το αν πραγματικά θα τα καταφέρουν λόγω της εποχής και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών στο Κατάρ.

Τη Βραζιλία δεν την ξέχασα. Απλά έχω την αίσθηση ότι δεν μπορεί σ’ αυτή τη φάση να πρωταγωνιστήσει όπως άλλες φορές αν και δεν κρύβω ότι σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες διοργανώσεις σ’ αυτήν εναποθέταμε τις ελπίδες μας για να δούμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ομως η τωρινή Εθνική Βραζιλίας δεν εμπνέει όπως και να το κάνουμε.

Εμείς, η Ελλάδα, δηλαδή, δεν θα είμαστε εκεί με τη δική μας ομάδα. Καλομάθαμε με τις συνεχόμενες συμμετοχές του 2010 και του 2014 και τώρα οι δύο αποτυχίες του 2018 και του 2022 μας κακοφάνηκαν. Μεταξύ μας όμως, τόσοι είμαστε προς το παρόν. Δεν αξίζαμε την πρόκριση η οποία έτσι και αλλιώς πέταξε πολύ νωρίς.

Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Και για να είμαστε και απολύτως ρεαλιστές, το Παγκόσμιο Κύπελλο το απολαμβάναμε και χωρίς την Εθνική μας ομάδα στο τουρνουά. Αν, ποτέ, επιστρέψουμε, έχει καλώς, αλλιώς δεν έχασε η βενετιά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου βελόνι…