Όταν έχεις ζήσει, έστω και τηλεοπτικά, το Μουντιάλ του Μεξικό, με τον Μαραντόνα να είναι το μεγάλο αστέρι, μάλλον όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Όταν έχει ζήσει, έστω και τηλεοπτικά, το Μουντιάλ του Μεξικό, με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα να είναι το μεγάλο αστέρι της Αργεντινής και του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μάλλον όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Πόσο μάλλον όταν αυτό το Μουντιάλ είναι και το πρώτο που παρακολουθείς και θυμάσαι.
Ήμουν μόλις 10 χρονών το 1986 όταν έβλεπα με ανοικτό το στόμα, τον Μαραντόνα να περνάει όλη την ομάδα της Αγγλίας και να πετυχαίνει εκείνο το αξέχαστο και ανεπανάληπτο γκολ στον ημιτελικό ο οποίος μπορεί να χαρακτηρίστηκε από το «χέρι του Θεού» όμως η αξία και το κατόρθωμα του Ντιέγκο κάθε άλλο παρά είχε αμαυρωθεί. Ίσα ίσα που τον είχε κάνει να φαίνεται στα μάτια των Αργεντίνων και όχι μόνο, σαν τον ποδοσφαιριστή που μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να πετύχει το στόχο του. Και αυτό ήταν ένα στοιχείο που τον έβαλε για πάντα στην καρδιά μας.
Η αλήθεια είναι ότι ο μύθος του Μαραντόνα με έκανε να ακολουθώ την Αργεντινή σε κάθε Μουντιάλ. Άλλωστε τότε, τα παιχνίδια που έδειχνε η τηλεόραση δεν ήταν και τόσα ώστε να έχουμε πάθει κορεσμό. Το αντίθετο, τα επιζητούσαμε και δεν χάναμε κάθε ευκαιρία. Άλλωστε καλοκαιράκι και Μουντιάλ πήγαιναν μαζί. Στην αυλίτσα μας, με την τηλεόραση σε κεντρικό σημείο και τον ήχο στο τέρμα, ήταν από τις στιγμές που σε όλη την γειτονιά δεν άκουγες κάτι άλλο παρά τον Διακογιάννη και τον Μαυρομάτη, που περιέγραφαν όλα τα μεγάλα ματς.
Η αρχή μου, λοιπόν, ήταν το Μουντιάλ του Μεξικό το 1986. Με τα δύο γκολ (σ.σ. ναι, ναι, υπολογίζω κανονικά το τέρμα που πέτυχε με το χέρι, άλλωστε το άλλο κανονικά θα έπρεπε να μετράει για τρίποντο) του Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία και την απορία μου τότε, πως γίνεται ο «Θεός» να μην έχει σκοράρει στον τελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία, αλλά έτσι και αλλιώς την κούπα την σήκωσε, οπότε τέλος καλό, όλα καλά.
Το επόμενο Μουντιάλ, το 1990, στην Ιταλία, συνοδεύτηκε από μία απίστευτη συλλογή από αυτοκόλλητα της Panini. Η μανία να μαζέψουμε ότι χαρτάκι υπήρχε με τους ποδοσφαιριστές των ομάδων, δεν είχε προηγούμενο. Φυσικά, μόλις βρίσκαμε τον Μαραντόνα, η χαρά ήταν ανείπωτη. Όμως ο μεγάλος πρωταγωνιστής του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν ο Τότο Σκιλάτσι, ο οποίος με δικά του γκολ οδηγούσε την Ιταλία από νίκη σε νίκη. Τότε τον είχα στο μυαλό μου σαν έναν μεσήλικα, στα τελευταία του χρόνια στο χορτάρι. Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι μάλλον με είχε ξεγελάσει το παρουσιαστικό του, αφού ήταν μόλις 26 χρονών! Βέβαια η Ιταλία είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην Αργεντινή, αν και χρειάστηκε η διαδικασία των πέναλτι για να προκριθεί η ομάδα του Ντιέγκο, ο οποίος είχε ήδη δεσμούς με την χώρα, έχοντας κάνει αισθητή την παρουσία του με τη Νάπολι, κατακτώντας δύο πρωταθλήματα. Όμως το τέλος του Μουντιάλ δεν ήταν αυτό που ονειρευόμασταν, με την Αργεντινή να χάνει στον τελικό από τον Δυτική Γερμανία και τον Ντιέγκο να ξεσπάει σε κλάματα.
Το 1994, το Μουντιάλ της Αμερικής ήταν ξεχωριστό για όλους μας. Με την Εθνική στην πρώτη της συμμετοχή σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και τα ξενύχτια να μπαίνουν στη ζωή μας, αφού οι αγώνες διεξάγοντας τις μεταμεσονύκτιες ώρες Ελλάδος. Κάνοντας διακοπές με την οικογένειά μου στον Πλαταμώνα, το ξυπνητήρι χτυπούσε στις 4 το πρωί για να δούμε την Εθνική μας ομάδα κόντρα σε Αργεντινή, Βουλγαρία και Νιγηρία. Το γνωστό 4-4-2, δηλαδή όσα γκολ φάγαμε σε κάθε έναν από τους αγώνες, μας στοιχειώνει ακόμα. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη και τα όνειρα έγιναν εφιάλτης. Πολύ περισσότερο, όταν οι «νοσοκόμες» πήραν τον Ντιέγκο για τεστ ούρων και βρέθηκε ντοπαρισμένος. Διπλό το σοκ, διπλή η απογοήτευση. Αυτό ήταν το ποδοσφαιρικό τέλος του Μαραντόνα, αλλά και του Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο της Εθνικής μας.
Τα μουντιάλ που ακολούθησαν τα έβλεπα με άλλο μάτι πλέον. Πιο στεγνά, πιο επαγγελματικά, αφού το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 συνέπεσε με είσοδό μου στην αθλητική δημοσιογραφία. Ουσιαστικά δεν ασχολήθηκα ποτέ σε επίπεδο κάλυψης των αγώνων, όμως σημαντικές στιγμές των Μουντιάλ έχουν καταγραφεί στη μνήμη μου.
Με την Γαλλία το 1998 να παίζει στην έδρα της και να σαρώνει κάθε αντίπαλο, με την Βραζιλία να είναι το φαβορί το 2002 στην Ιαπωνία και να κατακτά τον τίτλο, με την Ιταλία να παίρνει το Μουντιάλ του 2006 μέσα στη Γερμανία και την Ισπανία, με κεκτημένη ταχύτητα από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, να κατακτά το Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική.
Τα πιο πρόσφατα Μουντιάλ τα βλέπουμε πλέον στοιχηματικά. Αποτελούν ευκαιρία για ποντάρισμα και κέρδος. Έχει χαθεί η μαγεία του παρελθόντος. Έχουν λείψει οι αυλές των σπιτιών, έχουμε χαθεί από τα μπαλκόνια. Δεν μυρίζουν όπως μύριζαν τα γιασεμιά, δεν φοράμε τα κοντά παντελονάκια. Οι εποχές έχουν αλλάξει, τα μουντιάλ έχουν αλλάξει. Και βέβαια δεν μπορώ να σκεφτώ καν πως θα καταγραφεί στη μνήμη μας το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, με το δέντρο στολισμένο στο σαλόνι. Δεν ξέρω αν και πως θα το θυμάται ο γιος μου σε λίγα χρόνια.
Τα μουντιάλ έχουν την δική τους ιστορία, όμως ο καθένας μας την έχει βιώσει διαφορετικά. Μακριά από τα μαθήματα των σχολείων, την καθημερινότητα, τα προβλήματα. Και οι μνήμες μας φέρνουν μια γλυκιά ανάμνηση…
Θέλεις να μαθαίνεις πρώτος τα πάντα για το Μουντιάλ;
Κάνε like στη σελίδα του Mountial.gr στο Facebook
Ακολούθησε το Mountial.gr στο Instagram
Εντάξου στο μεγάλο chat του Telegram