«Παιδιά, τώρα έχουμε ξανά ελπίδα»

Υπέστη σοκ τη πρώτη αγωνιστική, χρειάστηκε μπόλικους πειραματισμούς, όμως πια η Αργεντινή μοιάζει πραγματική διεκδικήτρια.

Η Αργεντινή μπορεί να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα σε κάθε Μουντιάλ, όμως δεν είναι λίγες οι φορές που το βάρος της ευθύνης, ίσως ανά στιγμές και σημάδια υπεροψίας, την οδήγησαν σε μεγάλες αποτυχίες

Ας μην λησμονούμε πως πριν την κατάκτηση του Copa America το 2021 στα γήπεδα της Βραζιλίας, είχε να δει τίτλο από το 1993 (!), έχοντας στο ενδιάμεσο πέντε (!!) χαμένους τελικούς.

Τότε, στα γήπεδα του Εκουαδόρ, μια Αργεντινή χωρίς τον Μαραντόνα, είχε επικρατήσει του Μεξικού με 2-1, κατακτώντας το 14ο Κύπελλο Λατινικής Αμερικής. Έκτοτε, έχασε δύο συνεχόμενους τελικούς από τη μισητή Βραζιλία (2-2 κανονική διάρκεια και 4-2 στα πέναλτι το 2004, 3-0 το 2007), άλλους δύο από τη Χιλή (και οι δύο στα πέναλτι με 0-0 κανονική διάρκεια, 4-1 το 2016, 4-2 το 2017), ενώ στο ενδιάμεσο ηττήθηκε από τη Γερμανία με 1-0 στο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014.

Είναι μια ομάδα που γνωρίζει από απογοήτευση. Μπορεί να έχει 17 τίτλους (15 Copa America, δύο Μουντιάλ), όμως έχει κερδίσει μόλις πέντε τελικούς σε έντεκα προσπάθειες, αφού η διοργάνωση της CONMEBOL για πολλά χρόνια είχε φορμάτ ομίλου.

Παρόλα αυτά, η Αργεντινή είναι πάντα η χώρα που απολαμβάνει την πιο φανατική υποστήριξη στις μεγάλες διοργανώσεις.

Οι οπαδοί της, αν και δεν είναι από κάποια ιδιαίτερα πλούσια χώρα, ταξίδεψαν φέτος στο… απόμακρο Κατάρ κατά χιλιάδες, εξαφανίζοντας τα εισιτήρια των αγώνων τους.

Όχι μόνο των δικών τους, βασικά, αφού μέχρι και στο Γαλλία-Πολωνία ακούστηκαν συνθήματα των φιλάθλων της «Αλμπισελέστε»!

Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε η αίσθηση ότι η Αργεντινή δεν ήταν ικανή να φτάσει μέχρι το τέλος και έτσι οι οπαδοί της έπαιρναν τον ρόλο του… γιατρού που με υπεράνθρωπες προσπάθειες επιχειρεί να κρατήσει ζωντανό έναν ασθενή που φαντάζει χαμένη υπόθεση.

Σε αυτό το Μουντιάλ, όμως, κάτι είναι διαφορετικό. Η ατμόσφαιρα γύρω από το καμπ της Αργεντινής είναι διαφορετική.

Ίσως φταίει ότι έσπασε η κατάρα των 24ων ετών χωρίς τίτλο. Ίσως ότι ο Μέσι επιτέλους σήκωσε κούπα. Ίσως επειδή εμπνέει επιτέλους και ο προπονητής, τόσο που η ομάδα έχει μετονομαστεί σε «Σκαλονέτα».

Μάλλον είναι ένας συνδυασμός όλων. Και όλα είναι τόσο ισχυρά, οι βάσεις είναι τόσο σταθερές, που η ήττα από τη Σαουδική Αραβία μάλλον περισσότερο καλό παρά κακό έκανε στην ομάδα.

Την προσγείωσε, της γυάλισε το μάτι και βλέπει πλέον κάθε ματς σαν τελικό. Γιατί τέτοια είναι η νοοτροπία μιας ομάδας που θέλει να στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου.

Χρειάστηκαν, βέβαια, και αλλαγές. Δύσκολες αποφάσεις. Ο ΜακΆλιστερ, άπειρος από ποδόσφαιρο εθνικών ομάδων, «έφαγε» τον υποτονικό Πάπου Γκόμεζ. Ο μικρός της επίθεσης, Χούλιαν Άλβαρεζ, κέρδισε επάξια την θέση του στην ενδεκάδα από τον πολύ κακό στη διοργάνωση Λαουτάρο, τον οποίο όμως θα χρειαστεί η εθνική του στη συνέχεια.

Ο Ακούνια πάλεψε για να βγάλει τις ιδέες για χρησιμοποίηση του Ταλιαφικό από το κεφάλι του Σκαλόνι, όπως ακριβώς έκανε και ο Μολίνα με τον Μοντίλ.

Ο Έντσο Φερνάντες «κατάπιε» τον εκτός φόρμας Παρέδες και κάνει την Μπενφίκα να ετοιμάζεται για δεύτερη παχυλή πώληση μετά από αυτή του Νούνιεζ στη Λίβερπουλ.

Μα πάνω από όλα, η Αργεντινή έχει ξανακερδίσει τον Μέσι. Ο άνθρωπος που από τα 18 του ξυπνάει με 45 εκατομμύρια ανθρώπους στη πλάτη του, επιτέλους έχει παίκτες ικανούς να κάνουν το βήμα παραπάνω δίπλα του.

Μην ξεγελιόμαστε, καλούς συμπαίκτες είχε και πιο παλιά. Ήταν όμως κατά βάση… λιγόψυχοι. Μέγα παράδειγμα ο Ιγκουαΐν, που σε επίπεδο συλλόγων δεν σταματούσε να σκοράρει και στους τρεις χαμένους τελικούς έμοιαζε σαν άλλος παίκτης.

Με αυτό τον τρόπο χανόταν και ο Μέσι. Φανταστείτε πριν καλά καλά ενηλικιωθείς να σου έχει δοθεί το χρίσμα, αν όχι να ξεπεράσεις, τουλάχιστον να φτάσεις τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Να νιώθεις την ανάσα όλης της χώρας στον σβέρκο σου σε κάθε μεγάλη διοργάνωση και, όταν φτάνεις στον αγωνιστικό χώρο, να βλέπεις δέκα συμπαίκτες να τα περιμένουν – και αυτοί – ΟΛΑ από εσένα.

Αυτό δεν υπάρχει πια. Η Αργεντινή είχε από το προηγούμενο καλοκαίρι έναν απελευθερωμένο Μέσι. Έναν Μέσι διαφορετικό από αυτόν που εμφανίστηκε το 2018 στη Ρωσία. Άνετος με την ευθύνη που του έχει δοθεί. Έχοντας αποδεχθεί πως πάντα θα ζει με την σύγκριση του ανθρώπου που, όχι απλά έχει ξεπεράσει, αλλά έχει αφήσει έτη φωτός στα ΠΑΝΤΑ, πλην του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Πια η Αργεντινή ζει ως ΟΜΑΔΑ. Ναι, βεβαίως, με κεντρικό πρόσωπο, με καθοδηγητή, με πραγματικό ηγέτη τον Λιονέλ Μέσι. Αλίμονο αν δεν ήταν. Με παίκτες όμως που θα πεθάνουν για την φανέλα και που πια αντί να περιμένουν τον Μέσι, τον υποστηρίζουν. Άλλοι με περισσότερο ταλέντο, άλλοι με περισσότερη ψυχή, άλλοι και με τα δύο.

Το σύνθημα που ακολουθεί την «Αλμπισελέστε» στο Κατάρ τα εξηγεί όλα. Καλύτερα από ότι θα μπορούσαν ποτέ να τα εξηγήσουν αυτές οι λιγοστές γραμμές. Εξηγεί την βαριά ιστορία, το μοναδικό μενταλιτέ, την ομαδικότητα και το πάθος των Αργεντίνων. Την ψύχωσή τους με την εθνική τους ομάδα και το Μουντιάλ. Και ίσως το ότι πια δεν χρειάζεται να τραβήξουν την ομάδα οι οπαδοί, αλλά απλά να την υποστηρίξουν, να κάνει την Αργεντινή να ονειρεύεται ημέρες 1986.

«Γεννήθηκα στην Αργεντινή
Την γη του Ντιέγκο και του Λιονέλ
Των παιδιών των Μαλβίνων (σ.σ. Νήσοι Φώκλαντ)
Που ποτέ δεν θα ξεχάσω
Δεν μπορώ να στο εξηγήσω
Γιατί δεν θα το καταλάβεις
Τους τελικούς που χάσαμε
Πόσα χρόνια τους θρήνησα
Όμως όλα αυτά τελείωσαν
Γιατί στο Μαρακανά
Στο τελικό με τους Βραζιλιάνους
Κέρδισε πάλι ο μπαμπάς
Παιδιά, τώρα έχουμε ξανά ελπίδα
Θέλω να πάρουμε το τρίτο
Θέλω να είμαστε πρωταθλητές κόσμου
Και τον Ντιέγκο τον βλέπουμε στον ουρανό
Με τον Δον Ντιέγκο και την Τότα (σ.σ. οι γονείς του Μαραντόνα)
Να ενθαρρύνουν τον Λιονέλ»