Το Μουντιάλ στο… βουλκανιζατέρ

Τα Μουντιάλ διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά οι μνήμες από το Βουλκανιζατέρ θα μείνουν για πάντα στη μνήμη.

To θερινό σινεμά «Αστέρια» έπαιζε κάποια ελληνική (ή μήπως ινδική) ταινία. Ήταν ένα ζεστό σαββατιάτικο βράδυ του Ιουνίου. Στο δρόμο οι γονείς μου με τραβούσαν από το χέρι, λέγοντας πως είχαμε αργήσει. Βιάζονταν, σε λίγα λεπτά θα ξεκινούσε η προβολή. Εγώ όμως είχα κολλήσει έξω από το ψιλικατζίδικο.

Ο μαγαζάτορας είχε βγάλει στο πεζοδρόμιο τη συσκευή τηλεόρασης και μερικές καρέκλες. Μια παρέα καθόταν και παρακολουθούσε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Σταματούσαν και οι περαστικοί, στο όρθιο, να χαζέψουν το θέαμα. Τρύπωσα ανάμεσά τους και κοίταζα σαν μαγεμένος την οθόνη.

Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που έχω στη μνήμη μου από Μουντιάλ. ‘Ηταν το Μουντιάλ του 1970, που μεταδόθηκε για πρώτη φορά έγχρωμη από την τηλεόραση. Τότε δεν ήξερα κανέναν από τους πρωταγωνιστές της μικρής οθόνης. Γρήγορα όμως τους έμαθα έναν προς έναν.

Στη γειτονιά μας υπήρχε ένα βουλκανιζατέρ. Ο λαστιχάς ήταν φανατικός ποδοσφαιρόφιλος. Του άρεσε να κάνει και τον διαιτητή. Πολλές φορές έκλεινε το μαγαζί, έπαιρνε τη σφυρίχτρα του και ερχόταν στην αλάνα που παίζαμε κι άρχιζε τα «φρρ» και τα «φρρ…

Πέρασμα το βουλκανιζατέρ, είχε πάντα κόσμο. Το είχαν για στέκι τους μικροί και μεγάλοι. Ήταν σαν καφενείο, σαν μια λέσχη. Καρέκλες δεν διέθετε αρκετές. Οι περισσότεροι βολεύονταν πάνω στα λάστιχα. Οι συζητήσεις ξεκινούσαν από το πρωί. Οι πιο έντονες γίνονταν τις Δευτέρες. Θέμα τους, τι άλλο, οι αγώνες του Σαββατοκύριακου.

Στον ένα τοίχο του μαγαζιού κρέμονταν τα ημερολόγια της Πιρέλι, στον άλλο αφίσες ομάδων. Το μάτι των θαμώνων πεταγόταν από τις τσίτσιδες καλλονές στους παραταγμένους άσους των γηπέδων. Στον λαστιχά άρεσε να κάνει μάθημα ποδοσφαιρικής Ιστορίας στους πιτσιρικάδες.

Σκούπιζε τη μουτζούρα, για να μην κάνει κανένα λεκέ στην αφίσα της ομάδας και μετακινούσε τον δείκτη του χεριού του από παίκτη σε παίκτη, αναφέροντας ταυτόχρονα το όνομά του. Ύστερα από δυο-τρεις… παραδόσεις, ερχόταν η ώρα των… εξετάσεων. Πάλι έδειχνε με το δάκτυλο πάνω στο χαρτί αλλά τώρα σιωπούσε κι έπρεπε εμείς να πούμε το όνομα του ποδοσφαιριστή.

Το Pamestoixima.gr δίνει αξία στο παιχνίδι σου!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μάθημα «Βραζιλία». Στην αφίσα εικονιζόταν η ομάδα του ΄70. Οι παίκτες ήταν όρθιοι, σε μονή σειρά, ο ένας δίπλα στον άλλο. Η φωτογραφία θα είχε τραβηχτεί κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου γιατί όλοι κοίταζαν ευθυτενείς μπροστά.

Με επίσημο τόνο στη φωνή άρχισε ο λαστιχάς την παρουσίαση: Kάρλος Αλμπέρτο, Mπρίτο, Ζέρσον, Πιάτσα, Εβεράλντο, Τοστάο, Κλοντοάλντο, Ριβελίνο, Πελέ, Ζαϊρζίνιο, Φέλιξ. Ονόματα όλα εξωτικά και κάποια ιδιαίτερα δυσπρόφερτα, που να στραμπουλάς τη γλώσσα σου. Εκείνο το «Κλοντοάλντο» με παίδεψε πολύ αλλά στο τέλος το έμαθα το μάθημα και στις εξετάσεις το έλεγα «νεράκι».

Από τότε πέρασε σχεδόν μισός αιώνας. Τα Μουντιάλ διαδέχτηκαν το ένα το άλλο. Δεκατρείς φορές άλλαξε χέρια η σκυτάλη μέχρι να φτάσουμε στο Κατάρ. Το βουλκανιζατέρ δεν υπάρχει πια, πάνε πολλά χρόνια που έκλεισε. Χάθηκε και ο λαστιχάς. Αλλά οι παιδικές μνήμες παραμένουν άσβεστες…

Στη μνήμη του Λυκούργου