Ουρουγουάη 1950: Ένα παραμύθι που κανείς δεν περίμενε να γραφτεί

Η θρυλική στιγμή της Ουρουγουάης το 1950 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.

Για να νικήσεις στην έδρα του αντιπάλου εκτός από την όποια ποιότητα πρέπει να διαθέτει μία ομάδα, χρειάζεται τόλμη, πάθος, εγωισμός, κουράγιο και πίστη στις δυνάμεις σου. Ακόμα και όταν παίζεις έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου με 200 χιλιάδες κόσμο να ουρλιάζει για την αντίπαλη ομάδα και εσύ πρέπει να… χαλάσεις μία καλοστημένη φιέστα. Η Ουρουγουάη το 1950 πέτυχε έναν άθλο, βγαλμένο από κάποιο βιβλίο ή παραμύθι. Σε ένα κατάμεστο Μαρακανά με όλες τις πιθανότητες εναντίον της, μπόρεσε να κάνει ένα επικό διπλό και να πάρει στο Μοντεβιδέο το Παγκόσμιο Κύπελλο, προκαλώντας την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία στα χρονικά της Βραζιλίας.

Με πνεύμα μαχητών και το χαρακτηριστικό «Garra Charrua» να κυλάει στις φλέβες των παικτών, η Σελέστε πέτυχε την πιο ιστορική άλωση αντίπαλης έδρας, βγάζοντας για πρώτη φορά τόσο εκκωφαντικά την μικρή αυτή χώρα των μόλις τριών και κάτι εκατομμυρίων κατοίκων. Ένας γενναίος αρχηγός, μία τεράστια ανατροπή και… «το λάθος» του τερματοφύλακα των γηπεδούχων ήταν τρία στοιχεία που έμελλαν να συνθέσουν την πιο… ιδιαίτερη μέρα στην ποδοσφαιρική ιστορία των δύο αυτών χωρών, με διαφορετικό φυσικά αντίκτυπο στην κάθε πλευρά.

Ο Ενθουσιασμός των Βραζιλιάνων και το δαιμόνιο σχέδιο του αρχηγού

Γυρνάμε το χρόνο πίσω λοιπόν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. Τότε το ποδόσφαιρο ήταν αρκετά διαφορετικό όπως και η διεξαγωγή των Μουντιάλ, που ουσιαστικά ήταν δεκαέξι ομάδες και έπαιζαν σε ένα στυλ διοργάνωσης ” μίνι – πρωταθλήματος “. Η οικοδέσποινα τότε Βραζιλία, είχε την καλύτερη ομάδα και ο κόσμος της πίστευε ακράδαντα πως ο τίτλος θα έρθει σε εκείνους. Στο τουρνουά τα πήγαινε τέλεια και έφτασε τελευταία αγωνιστική να διεκδικεί το κύπελλο απέναντι στην δεύτερη Ουρουγουάη, έχοντας το μεγάλο πλεονέκτημα των δύο αποτελεσμάτων, διότι και με έναν βαθμό η Σελεσάο ανέβαινε στην κορυφή του κόσμου. Το μεσημέρι εκείνης της ημέρας, οι φίλαθλοι της ήταν στους δρόμους πανηγυρίζοντας το τρόπαιο πριν καν τον αγώνα, ενώ ο δήμαρχος της πρωτεύουσας είχε κηρύξει γλέντι και την εθνική ομάδα της χώρας Παγκόσμια πρωταθλήτρια. Δεν είχαν και άδικο εξάλλου, η Βραζιλία είχε την καλύτερη ομάδα της εποχής οπότε ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα έπαιρνε το ματς. Το δαιμόνιο μυαλό όμως του αρχηγού της Ουρουγουάης, Ομπντούλιο Βαρέλα είχε αποφασίσει να μην αφήσει το τρόπαιο στους διοργανωτές. Ο ίδιος είχε παρατηρήσει πως η αντίπαλη ομάδα δυσκολεύεται στις κλειστές άμυνες και έτσι πείθει τον προπονητή του να παίξουν το λεγόμενο Βερούλ, έναν πρόδρομο του σημερινού ιταλικού κατενάτσιο.

Η υπογραφή της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής… κηδείας στα χρονικά

Στο Μαρακανά έχουν μπει πάνω από 200 χιλιάδες Βραζιλιάνοι έτοιμοι να ξεσπάσουν σε πανηγυρισμούς μετά το φινάλε του αγώνα. Μπορεί το πρώτο μέρος να μην είχε φάσεις και γκολ αλλά στο δεύτερο η Σελεσάο άνοιξε το σκορ στο 46′ με τον Φριάσα και το γήπεδο πήρε φωτιά. Ο χρόνος κυλούσε και ο ρυθμός πάγωνε με την Ουρουγουάη όμως σταδιακά να ανεβάζει στροφές. Ο Σκιαφίνο είκοσι λεπτά μετά το πρώτο γκολ του αγώνα ισοφάρισε σε 1-1, δίνοντας το σύνθημα για ανατροπή στους συμπαίκτες του. Το καθαρό μυαλό των διοργανωτών είχε θολώσει και στο 79′ ο Γκίτζια με τρομερή ατομική ενέργεια και σουτ στην κλειστή γωνία του Μπαρπόσα έφερε τούμπα το ματς παγώνοντας το Μαρακανά μια για πάντα.

Η Σελέστε κράτησε το αποτέλεσμα ως το φινάλε και ο αγώνας ολοκληρώθηκε μέσα σε νεκρική σιγή.

Λίγες ώρες μετά πολλοί Βραζιλιάνοι αυτοκτόνησαν, επεισόδια ξέσπασαν σε πολλές γειτονιές της χώρας με τον τερματοφύλακα της ομάδας να θεωρείται ως κύριος υπαίτιος για τον χαμένο τελικό, ο οποίος εξορίστηκε και πέθανε μόνος πολλά χρόνια μετά. Ο Μοασίρ Μπαρμπόσα πήρε όλη την ευθύνη για εκείνο το μοιραίο απόγευμα, μένοντας μόνος του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Αρκετοί συμπατριώτες του, φέρθηκαν απάνθρωπα και τον ξεφτίλιζαν με την κάθε δυνατή ευκαιρία, αδυνατώντας να καταλάβουν πως.. απλά έχασαν. Μάλιστα ο ίδιος όπως έχει παραδεχθεί λίγο πριν τον θάνατο του, είχε κόψει τα δοκάρια του Μαρακανά και τα έκανε.. ξυλάκια για Μπάρμπεκιου ώστε να λυτρώσει τον πόνο του έστω και με αυτόν τον πεζό τρόπο.

Όσο για τους νικητές, ο Βαρέλα σήκωσε το τρόπαιο στον ουρανό του Μαρακανά, υπογράφοντας με χρυσά γράμματα στην ιερή βίβλο του ποδοσφαίρου το μεγαλύτερο διπλό όλων των εποχών. Το πνεύμα εκείνης της ομάδας έμεινε χαραγμένο για πάντα στον μυαλό όλων των ποδοσφαιρόφιλων (και ειδικά των Ουρουγουανών) και η γενναιότητα τους ήταν μοναδική. Μπορεί να έχουν περάσει 72 χρόνια αλλά τα μηνύματα που μπόρεσε να περάσει αυτό το σύνολο άνετα μπορούν να χρησιμοποιηθούν έως και σήμερα στην κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, διότι με πλάνο, καινοτομία, πάθος και πίστη μπόρεσαν να κατακτήσουν τον κόσμο και να κλέψουν την δόξα σε μία γιορτή… άλλου.