Το κλάμα του Μπατιγκόλ

Eικόνα, βαθιά χαραγμένη ακόμη και τώρα, είκοσι χρόνια μετά.

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το 1998 ήμουν 7 ετών. Το μόνο που υπάρχει ως ανάμνηση, είναι η τηλεόραση στο σαλόνι να δείχνει κάποιους που έμοιαζε να παίζουν το ίδιο παιχνίδι με αυτό που έπαιζαν τα μεγαλύτερα παιδιά στις αλάνες του χωριού.

Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, ας προχωρήσουμε στο 2002 και τις σοβαρές αναμνήσεις. Εδώ, υπάρχει το εξής παράδοξο. Αν και θυμάμαι πως είχα παρακολουθήσει πολλά ματς του Μουντιάλ της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, δεν ξέρω ποιο ήταν το πρώτο. Οπότε, θα ασχοληθώ με αυτό που είναι περισσότερο αποτυπωμένο στη μνήμη. Και την καρδιά.

Έκτος όμιλος. Τρίτη αγωνιστική. Η Αργεντινή απέναντι στη Σουηδία. Εξαρτάται αποκλειστικά από την ίδια, χωρίς να την ενδιαφέρει τι κάνει στο άλλο ματς η Αγγλία κόντρα στη Νιγηρία. Το μόνο που θέλει είναι νίκη επί της Σουηδίας και προκρίνεται στους «16».

Στο Μιγιάγκι λοιπόν -πόλη της Ιαπωνίας, δεν την ήξερα τότε, τώρα την έμαθα κι εγώ- η «αλμπισελέστε» των Χαβιέ Ζανέτι, Ντιέγκο Σιμεόνε, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, Χουάν Πάμπλο Σορίν, Αριέλ Ορτέγκα, Κλαούντιο Λόπεζ, Κίλι Γκονζάλεζ, Ερνάν Κρέσπο, Πάμπλο Αϊμάρ και Γκάμπριελ Ομάρ Μπατιστούτα, υπό τον τεράστιο Μαρσέλο Μπιέλσα, έπρεπε να κερδίσει. Και τίποτα άλλο.

Αντ’ αυτού, τα βρήκε παλούκια. Το άγχος μπόλικο, η δημιουργία μηδέν. Ο Σβένσον κάνει το 1-0 για τους Σουηδούς και ο πανικός έχει καταβάλει τους Αργεντινούς. Ο Κρέσπο ισοφαρίζει στο 88’ αλλά είναι πια αργά. Το ματς λήγει έτσι και οι Λατινοαμερικάνοι μένουν εκτός συνέχειας.

Ο Μπατιγκόλ, είχε ανακοινώσει πριν τα τελικά, πως αυτή θα είναι η τελευταία του διοργάνωση με τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Το κοντέρ σταμάτησε στις 77 συμμετοχές και τα 54 γκολ.

Το τέλος, πικρό. Ο υπερπαικταράς και ταπεινότατος -όχι όπως κάτι άλλοι- Μπατιγκόλ, δακρυσμένος. Η εικόνα, βαθιά χαραγμένη ακόμη και τώρα, είκοσι χρόνια μετά.