Οι τεσσάρες, οι παίκτες και ο τελικός σε θερινό σινεμά!

«Γεια σου Ελλάδα» το 1994 από έναν 12χρονο

Για συγκεκριμένους λόγους, το Μουντιάλ του 1990 δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου καταχωρημένο στα αρχεία της μνήμης. Η οικογένεια δεν ήταν ποτέ φίλη παρακολούθησης αθλητικών δρώμενων συστηματικά (ειρωνεία το ότι ο πρωτότοκος-12 ετών τότε- έχει ασχοληθεί και με το αθλητικό ρεπορτάζ), και το μόνο που έχει καταγραφεί είναι μία αχνή εικόνα με τη μητέρα Βάσω να λέει ότι «τα έφαγε η Αργεντινή». Ένα είχε φάει, αλλά αυτό το ένα ήταν αρκετό για να στερήσει τον τίτλο από τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Οπότε αυτομάτως πάμε 1994, ΗΠΑ και τελικό Βραζιλία-Ιταλία.

Καλοκαίρι για έναν 12χρονο, σε εποχές διαφορετικές και πιο αθώες ένα πράγμα σήμαινε: Διακοπές! Ποιος καθόταν τώρα να δει ποδόσφαιρο; Έλα όμως που έτυχε να συμμετέχει σε εκείνο το Μουντιάλ η Εθνική Ελλάδας! Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιότεροι, ο 12χρονος έβλεπε τότε να γίνεται κυριολεκτικά πανζουρλισμός σε μία ολόκληρη χώρα για τη συμμετοχή της Εθνικής Ποδοσφαίρου στη διοργάνωση. Η ιδιωτική τηλεόραση είχε κάνει τα πρώτα της βήματα και τα ρεπορτάζ διαδέχονταν το ένα το άλλο, ο Πάριος τραγουδούσε «Γεια σου Ελλάδα, ποιος θεός δεν ζήλεψε τα θαύματά σου» (σ.σ. σοβαρά τώρα…;) η επίσημη ελληνική μασκότ ήταν η Πηνελόπη η Αλεπού και η αισιοδοξία ήταν διάχυτη ότι… όλα θα πάνε καλά, που φυσικά αγωνιστικά δεν πήγαν.

Πρώτη μνήμη ένα φιλικό μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ που έληξε 1-1 με την απορία στον 12χρονο να έρχεται αβίαστα: «Αν δεν μπορέσαμε να νικήσουμε την Αμερική που δεν έχει ποδόσφαιρο τι θα κάνουμε στα υπόλοιπα παιχνίδια;». Εννοείται ότι οι αναμνήσεις από τα συγκεκριμένα τέρματα δεν υπάρχουν, πέρα από την εικόνα ενός φιλάθλου στις εξέδρες να πιάνει μία μπάλα που έφτασε σ’ αυτόν και να μην την επιστρέφει (όπως γίνεται σε αθλητικούς αγώνες) και τον Χατζίδη (έντονη η ανάμνηση λόγω περήφανης κώμης) να τη ζητάει πίσω για να συνεχιστεί το παιχνίδι. Δεν την έδινε με τίποτε όμως ο Αμερικανός…

«Εθνική η τεσσάρα»!

Επόμενο το παιχνίδι Ελλάδα-Αργεντινή. Σαν άρχισαν να σκοράρουν δεν σταματούσαν! Ένα σουτ στα μάτια του 12χρονου (μάλλον του Μαχλά) φάνηκε να στέλνει την μπάλα πολύ κοντά στο να περάσει τη γραμμή. «Μπαμπά, το πόδι του τερματοφύλακα ήταν μέσα από τη γραμμή αλλά η μπάλα όχι. Είναι γκολ; Το είδε ή δεν το είδε ο διαιτητής» ρωτούσε ο 12χρονος με τον πατέρα Θωμά να δίνει την εξήγηση.

Μετά το γκολ του Μαραντόνα. «4-0 μπαμπά! Έφτυσε στην κάμερα κιόλας!» φώναζε ο 12χρονος. Έφτυσε, δεν έφτυσε ο Ντιέγκο, η τεσσάρα καταγράφηκε.

Αποδόσεις κατάκτησης από το Pamestoixima.gr

Η τεσσάρα μάλιστα έγινε… εθνική! Αυτός ήταν ο τίτλος της τοπικής εφημερίδας μετά και το παιχνίδι με τη Βουλγαρία, σε ένα τουρνουά που οι -οφ (χαρακτηριστικά ξεχώρισε ο Εμίλ Κονσταντίνοφ) και οι -σκου (Ρουμανία) πραγματικά εντυπωσίασαν τον 12χρονο. Έστω και αν η θεία Αρετή (αδερφή της μητέρας Βάσως) δεν ήθελε να ακούει για καμία από τις δύο χώρες.

Το παιχνίδι με τη Νιγηρία ούτε καν το είδε ο 12χρονος. Ήταν πολύ προχωρημένη η ώρα για τα ελληνικά δεδομένα, και η ζέστη της Λάρισας επέβαλε όσο το δυνατόν λιγότερη σπατάλη δυνάμεων… «Τουλάχιστον έπαιξε και ο τρίτος τερματοφύλακας» σκέφτηκε την άλλη μέρα. Στο πρώτο παιχνίδι για την ελληνική ομάδα ήταν ο Μήνου, στο δεύτερο ο Ατματσίδης και στο τρίτο ο Καρκαμάνης.

Aπό σκορ αγώνων πάντως έμεινε και το 6-1 της Ρωσίας επί του Καμερούν ως εικόνα, αν και η μνήμη στην αρχή παρέπεμπε στη Σαουδική Αραβία. Οι μηχανές αναζήτησης να είναι καλά!

Έμειναν οι παίκτες, όχι το ποδόσφαιρο!

Αυτό που επίσης έρχεται αβίαστα στη μνήμη ήταν ότι ο Νίκος Μαχλάς σε ένα ρεπορτάζ είχε παρουσιαστεί ως μέλος της 11άδας των παικτών που απογοήτευσαν στη διοργάνωση, καθώς δεν σκόραρε ούτε ένα γκολ, για να πάμε μετά και σε άλλες αναμνήσεις.

Γενικότερα είναι κάποιοι παίκτες που στα μάτια του 12χρονου προκαλούσαν εντύπωση, όχι όμως για τις ποδοσφαιρικές τους αρετές. Για παράδειγμα ένα παιδί δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί γιατί ο καημένος ο Εσκομπάρ δολοφονήθηκε για το αυτογκολ που έβαλε! Είπαμε, οι εποχές ειδικά στην ελληνική περιφέρεια ήταν ίσως πιο αθώες, ίσως και το οικογενειακό περιβάλλον ήταν πιο προστατευτικό.

Μετά ήταν οι Μπάτζιο και Μπάτζιο. Ρομπέρτο και Ντίνο στην Ιταλία με τα παιδιά της γειτονιάς στη Λάρισα μέσα στην… καρκαμπίλα του Ιουλίου να προσπαθούν να αναλύσουν αν οι δυο τους ήταν αδέρφια, ξαδέρφια ή είχαν οποιαδήποτε άλλη σχέση, σε μία εποχή που το ίντερνετ ήταν ανύπαρκτο ακόμη και ως ιδέα στην Ελλάδα. Εννοείται ότι τα χαρτάκια της Panini πήγαιναν σύννεφο…

Ένα πέρασμα από τους Σοφάδες Καρδίτσας για λίγες ημέρες (τόπος καταγωγής της μητέρας Βάσως) και σε ένα μαγαζί για το καθιερωμένο σουβλάκι-πίτα η επόμενη εικόνα που έρχεται στο μυαλό. Ιταλία-Ισπανία ήταν ο προημιτελικός και η απορία του 12χρονου ήταν πώς είναι δυνατόν οι Ισπανοί να χάνουν 2-1 από τους Ιταλούς. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο η Ισπανία φάνταζε και πιο δυνατή αλλά και αουτσάιντερ ταυτόχρονα στα μάτια του! Η Ιταλία προκρίθηκε, αλλά και το όνομα του Καμινέρο έμεινε εντυπωμένο στην παιδική σκέψη…

Αυτός ο Παλούκα πάλι; Δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος. Ήταν… παλούκι μπροστά στην εστία των Ιταλών. Μετά από μερικά χρόνια αντιληφθήκαμε στην παιδική παρέα ότι το όνομά του ήταν Παλιούκα και ότι «τρώγαμε» ένα «ι»! Αλλά και η Ιταλία να έχει… Ιάπωνα προπονητή; Τέτοια καταγωγή ερχόταν στο μυαλό όταν ακούγαμε το όνομα του Αρίγκο Σάκι! Βέβαια Ιταλός είναι ο άνθρωπος!

Μετά ήταν το τρίο… μπραζιλέρο Ρομάριο-Μπεμπέτο-Ταφαρέλ! Οι δύο πρώτοι γιατί απλά έβαζαν γκολ και ένας 12χρονος αυτό θέλει να βλέπει σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, συν ο πανηγυρισμός του Μπεμπέτο που παρομοίαζε σε κούνημα μωρού (αν δεν απατά η μνήμη επρόκειτο να γίνει πατέρας εκείνον τον καιρό ο Βραζιλιάνος) και πρώτη φορά βλέπαμε κάτι τέτοιο ως παιδιά. Ο Ταφαρέλ έμεινε γιατί απλά ήταν ο… Ταφαρέλ και η μπλούζα του είχε πλάκα!

 Ο τελικός στα ΚΑΑΥ και σε οθόνη θερινού κινηματογράφου!

Είπαμε, η οικογένεια του 12χρονου δεν ήταν και τόσο αθλητικόφιλη, όσον αφορά την παρακολούθηση αγώνων, αλλά έναν τελικό θα τον δει…

Αυτόν τον τελικό ο 12χρονος μαζί με τον 10χρονο τότε αδερφό Κώστα τον είδε σε οθόνη θερινού κινηματογράφου παρακαλώ(!) με προτζέκτορα σε ΚΑΑΥ και συγκεκριμένα σ’ αυτά του Πλαταμώνα Πιερίας που εδώ και… αιώνες αποτελεί παραθεριστικό θέρετρο των Λαρισαίων, άγνωστο εν πολλοίς γιατί. Ο 4χρονος αδερφός Γιώργος πάλι προτιμούσε ν’ ασχοληθεί με το παιδικό του ποδήλατο και να κοιμηθεί. Η μητέρα Βάσω πάλι τον πρώτο τελικό που έκατσε να δει σοβαρά (πανηγυρίζοντας και την ανατροπή και την κατάκτηση της 1^ης θέσης) ήταν ο τελικός…. Μουντομπάσκετ Εφήβων Ελλάδα εναντίον Αυστραλίας λίγα χρόνια μετά!

Σ’ αυτό το σημείο να κάνουμε μία παρένθεση και να πούμε ότι ο πατέρας Θωμάς εργαζόταν για τον ΕΣ, δεν ήταν όμως ένστολος αλλά μέλος του πολιτικού προσωπικού. Θεωρητικά μπορούσε να επισκέπτεται τα ΚΑΑΥ, αλλά πολλοί βαθμοφόροι ήθελαν να του δείξουν ότι καμία αλλαγή δεν έφεραν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Από την άλλη, ο ίδιος φρόντιζε να τους υπενθυμίζει ότι ο τροχός γυρίζει και ότι μία εκλογική νίκη με μία τριετή κυβέρνηση δεν γυρίζει το ποτάμι πίσω. Μετά ήρθε και η… Άνοιξη και είχαμε τις γνωστές  εξελίξεις μέχρι και τον τελικό Βραζιλία-Ιταλία! Πάντως οι… συζητήσεις που είχε κάθε φορά στην είσοδο των ΚΑΑΥ ο πατέρας Θωμάς με τους βαθμοφόρους είχαν προκαλέσει στον 12χρονο μία απέχθεια για το συγκεκριμένο μέρος. Γιατί να πάει δηλαδή και να βλέπει τον πατέρα Θωμά να προσπαθεί να δώσει σε κάποιους να καταλάβουν με τον δικό του τρόπο ότι δεν ισχύει το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»; Συν του ότι τα παιδιά των στρατιωτικών τότε το «ο μπαμπάς μου είναι αξιωματικός και θα δεις τι θα πάθεις» το είχαν έτοιμο σε κάθε περίπτωση.

Θερινός κινηματογράφος δίπλα σε παραλία, προτζέκτορας και τελικός Μουντιάλ; Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας 12χρονος για να απολαύσει το πρώτο του σπουδαίο παιχνίδι; Γκολ βέβαια δεν μπήκε, αλλά ο μικρός δεν είχε ξαναδεί και αγώνα να πηγαίνει στα πέναλτι…

Συνολικά τέσσερα πέναλτι χάθηκαν σε εκείνη τη διαδικασία. Αυτό που έμεινε στον 12χρονο όμως δεν ήταν άλλο από εκείνο του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Παράξενο το συναίσθημα να βλέπει ένα παιδί έναν ενήλικα να απογοητεύεται. Στενοχωριούνται και οι μεγάλοι και πώς γίνεται να χάνουν; Αυτοί δεν είναι που τα μπορούν όλα; Γιατί οι μεν πανηγυρίζουν και οι άλλοι στενοχωριούνται; Αυτό είναι το νόημα τελικά; Ο πρώτος είναι ο καλύτερος και ο δεύτερος τίποτα;

Αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί 100% στον 39χρονο πλέον που θα ήθελε πάντως να βλέπει τα πράγματα όπως τότε που ήταν 12 χρονών! Ειδικά τώρα που οι εποχές έχουν γίνει πιο άγριες…

Πάντως μετά το Μουντιάλ είχε Μουντομπάσκετ και εκεί η ανάμνηση είναι το κάρφωμα του Φασούλα απέναντι στον Καναδά!